Op deze foto zie je mij. In Maleisië. In de jungle. Op zo’n 40 meter hoog op een touwbrug.
Af en toe waren mijn ledematen zo aan het shaken, dat ik even moest stilstaan (mezelf inprentend: niet naar beneden kijken).
Die dag was het 33 graden, gevoelstemperatuur 42 en een luchtvochtigheid waar je ‘u’ tegen zegt en we hadden net een miljard treden steil omhoog gelopen. Ik vond het pittig, was doorweekt en mijn hoofd inmiddels op standje tomaat. De avond voor deze tocht heb ik serieus meerdere keren gedacht: ik ga dit niet doen. Dit kan ik niet, het is teveel (en dan dacht ik nog niet eens aan de touwbrug).
Het poppetje op mijn andere schouder zei: je gaat dit wél doen. Hoe vaak krijg je nou de kans om door een oeroude jungle te wandelen en ook nog eens langs de boomtoppen te lopen? Hup. Gewoon doen!
Vandaag in de yogales hadden we het over precies dit onderwerp: je grenzen (ver)kennen. Over hoe lastig dat is. Want ze zijn elke dag en in elke situatie weer anders. Dus wil je goed voor jezelf zorgen, de juiste keuzes maken, dan zul je elke keer weer moeten voelen hoe het er voor staat, je bewust worden van jezelf.
Wanneer doe je jezelf tekort door te ver onder je grens te blijven en wanneer forceer je jezelf? De yogamat is een mooie, veilige plaats om dat te onderzoeken – elke les weer.